Pozwolimy sobie zamieścić fragment relacji naszego tangowego kolegi Janusza Tworzyńskiego z jednej z warszawskich milong, a dotyczacy spraw nieco bardziej ogólnych.

"... my w Polsce nie potrafimy tańczyć w małej przestrzeni i w ciasnocie. Pomija rozmaitych pajaców, którzy trafiają się niemal wszędzie i wywijają „figury”. Chodzi tu o powszechną sytuację „ludzi dobrej woli”, którzy chcą poruszać się bezkolizyjnie ale mają problemy techniczne z utrzymaniem „sklejonego” abrazo dającego szansę na precyzję ruchu pary oraz z ciasnym i niskim – przy podłodze - prowadzeniem stóp. Patrząc z boku wygląda to tak, że partner co chwila – aby się wyrobić – wciąga gubiącą mu się, odklejającą się partnerkę pod pachę, albo przy pomocy siły rąk stara się nadać bezkolizyjny kierunek, często wystawiając tu łokieć, a tam wyciągniętą rękę prowadzącą. Partnerki za to robią pivoty z wysuniętą do tyłu lub do przodu nogą często zgiętą jeszcze w kolanie (zamiast trzymać ją bezpiecznie przy kostce) albo wprost wykorzystują pivot aby sobie zrobić voleo na własnej energii i to często z obcasem na wysokości kolan okolicznej ludności. Partnerki mają też tendencję do zbyt szybkiego stawiania i obciążania wolnej stopy, co partnerowi bardzo utrudnia precyzyjne wstawianie jej w chwilowo wolną przestrzeń. Może zresztą jest to też po trosze skutek zbyt mało stopniowego wyprowadzania kroku przez partnerów…
Dodatkowym problemem wydaje mu się też to, że większość z nas nie ma wystarczającego repertuaru rozwiązań użytecznych w ciasnej przestrzeni. Piszący te refleksje z pewnością sam nie czuje się z tym swobodnie. W Buenos – na nieprawdopodobnie zatłoczonych milongach – powszechne jest tańczenie całego utworu na długości kilku metrów, a tancerze w tym czasie korzystają z nieskończonego repertuaru zmian ciężaru ciała w miejscu, mikro kroczków (na ćwierć długości stopy), krzyżyków, krótkich półkroków dostawianych, kroków pogłębianych na kilka bitów, parakroczków „symulowanych” (bez przeniesienia ciężaru), bardzo powolnych pivotów i obrotów w miejscu, ozdobników robionych na podłodze (bez unoszenia stóp ponad kostkę) itd. Nam brakuje „narzędzi”. Nie wiem czego uczą instruktorzy w Polsce ale z pewnością – jeśli chcemy bawić się u Wilka albo w Una Emocion - powinni większą wagę przywiązywać do technik użytecznych w takich miejscach. Jeśli oczywiście sami to w ogóle potrafią, co niestety nie jest oczywiste..."

Filmy z pokazu pary Cecilia Garcia i Serkan Gokcesu, który odbył się w Warszawie w czasie milongi "dosXcuatro" 27. października 2012.

Pokaz w wykonaniu pary Mariangeles Caamano i Bruno Tombari w Katowicach - maj 2012.

Filmy z pokazu pary Rodrigo Fonti i Gabriela Perea Demichellis. Milonga "Comme Il Faut" - 27. listopada 2011

Okres od maja do sierpnia to czas, kiedy nauczyciele z Argentyny pakują bagaże i ruszają na podbój Europy. Wydaje się, że Polska leży trochę na uboczu szlaków ich "wędrówek" i niewiele się u nas ciekawego dzieje. Nie tak dawno, choćby dwa lata temu, praktycznie jedynym miejscem gdzie można było spotkać argentyńskich nauczycieli była Warszawa (w tym czasie często na milongach widziało się dwie, trzy takie pary), obecnie znacznie więcej dzieje się poza Warszawą.

Filmy z pokazów pary Jose Halfon i Virginia Cutillo - Tangowa majówka 2012 - Kudowa Zdrój.

W 2009. roku, na zaproszenie "Barrio de tango" przyjechała do Warszawy para Mariangeles Caamano i Bruno Tombari. Ich pokaz odbył 18. października się w czasie milongi "Comme Il Faut".